3 έργα που ξεχώρισαν στη Μπιενάλε της Whitney 2022

Οι ποιητικές σκέψεις από την Μπιενάλε της Whitney 2022 λάμπουν και μας βάζουν σε σκέψεις.

Η Μπιενάλε Whitney έχει εδώ και καιρό τη φήμη  ως η πιο διχαστική έκθεση στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την έκδοσή της το 1993 να είναι η πιο χαρακτηριστική της. Αυτή η έκδοση επικεντρώθηκε σε αυτό που οι επικριτές της ονόμασαν πολυπολιτισμικότητα με πολλές πολιτικές ταυτότητες, επειδή οι καλλιτέχνες αντιμετώπιζαν κατά μέτωπο τις διασταυρώσεις φυλής, φύλου και σεξουαλικότητας σε μια εποχή που  ήταν ταμπού. Εκ των υστέρων, πολλοί θα συμφωνήσουν τώρα ότι η παράσταση ήταν προγνωστική για τους τρόπους με τους οποίους ανέδειξε τις βιωματικές εμπειρίες των έγχρωμων ανθρώπων σε αυτή τη χώρα μέσω της καλλιτεχνικής έκφρασης.

Υπάρχει ένας ειδικός σύνδεσμος μεταξύ της Μπιενάλε του 1993 και της Μπιενάλε του 2022, η οποία  ανοίγει επίσημα για το κοινό στις 6 Απριλίου: πέντε από τους καλλιτέχνες σε αυτήν την παράσταση, όπως και εκείνη του 1993. Αυτός είναι ένας ασυνήθιστα υψηλός συσχετισμός για μια έκθεση που συνήθως παρουσιάζει ό,τι νέο υπάρχει στη σύγχρονη τέχνη. Όμως, ενώ η Μπιενάλε του ’93 είχε ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό επικριτών, αυτό πιθανότατα δεν θα ισχύει για τη φετινή Μπιενάλε, η οποία είναι Κατ’ Εξοχήν υπέροχη.

Διοργανώνεται από τους επιμελητές της Whitney, David Breslin και Adrienne Edwards, η παράσταση συγκεντρώνει νέα και ιστορικά έργα 63 καλλιτεχνών (συμπεριλαμβανομένων πέντε που δεν ζουν πλέον). Υπάρχουν πολλά έργα τέχνης να δείτε, η πλειοψηφία των οποίων εμφανίζεται στον πέμπτο και τον έκτο όροφο του μουσείου. Μερικά παραδείγματα πιθανότατα δεν θα μείνουν στη μνήμη μας μετά την ημερομηνία λήξης της εκπομπής, αλλά πολλά από αυτά είναι εκθαμβωτικά, επίκαιρα, πολιτικά, ποιητικά, αλλά και συγκινητικά.

Για την εγκατάσταση της έκθεσης, ο Breslin και ο Edwards έχουν χωρίσει την παράσταση σε δύο ξεχωριστούς χώρους, ο καθένας με τη δική του ενέργεια. Ο έκτος όροφος είναι αισθητά διαφορετικός, με μαύρους τοίχους, μαύρα μοκέτα και γενικά χαμηλό φωτισμό που κατακλύζει τους επισκέπτες και αντανακλά την καταβεβλημένη διάθεση των δύο τελευταίων ταραχώδων ετών. Ο πέμπτος όροφος είναι πολύ πιο ευάερος. Είναι εντελώς απαλλαγμένος από τυχόν προσωρινούς τοίχους, με έργα να εμφανίζονται σε ειδικά κατασκευασμένα, ανεξάρτητα ικριώματα.

Στο εισαγωγικό κείμενο που βρίσκεται στον τοίχο, οι επιμελητές αναφέρουν ότι η παράσταση είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει στα τέλη του 2019 και ότι η έκθεση αναπτύχθηκε παράλληλα με τα γεγονότα του 2020, από την έναρξη της πανδημίας έως τις ιστορικές διαμαρτυρίες για τη φυλετική δικαιοσύνη που σάρωσαν τη χώρα στον απόηχο της δολοφονίας του Τζορτζ Φλόιντ. «Αν και οι υποκείμενες συνθήκες δεν είναι καινούριες», γράφουν οι επιμελητές, «η επικάλυψη, η έντασή τους και η πανταχού παρουσία τους δημιούργησαν ένα πλαίσιο στο οποίο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αναδιπλώνονται το ένα με το άλλο. Οργανώσαμε αυτήν την Μπιενάλε για να αντικατοπτρίσουμε αυτούς τους τραγικούς καιρούς που βιώνουμε όλοι μας παγκοσμίως».

Οι επιμελητές λένε ότι η έκθεσή τους δεν έχει γενικό θέμα, αλλά ακολουθεί μια «σειρά προαισθήσεων», από τη δύναμη της αφαίρεσης να δημιουργεί και να αποκρύπτει νόημα εξίσου στον ρόλο της τέχνης να περιπλέκει την έννοια του τι σημαίνει να είσαι «Αμερικάνος» σήμερα. (Αυτό ήταν μια συνεχής ανησυχία στο Μουσείο Αμερικανικής Τέχνης Whitney από τότε που μετακόμισε στο σημερινό του κτήριο και άνοιξε με την παράσταση “Η Αμερική είναι δύσκολο να δει.”) Αλλά αυτό που είναι σαφές είναι αναμφίβολα πώς η ιστορία επηρεάζει το σήμερα και το μέλλον μας.

James Little

Guadalupe Rosales

Dyani White Hawk