Γιατί το σχέδιο Μπάιντεν των 52 δισ. δολ. για τους ημιαγωγούς βαδίζει προς τον γκρεμό

Έχει γίνει πια ξεκάθαρο ότι ο Nόμος για τα Τσιπ και την Επιστήμη - ο οποίος περιλαμβάνει ενισχύσεις 52 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τη βιομηχανία ημιαγωγών - στις ΗΠΑ είναι απίθανο να λειτουργήσει όπως προβλέπουν οι διατάξεις του. Στην πραγματικότητα, η διαφαινόμενη αποτυχία του είναι μια μικρογραφία όλων εκείνων που πηγαίνουν λάθος στην τρέχουσα προσέγγιση της Αμερικής για την κατασκευή προϊόντων και υποδομών.

Της Συντακτικής Ομάδας του Bloomberg Opinion

Ο νόμος, ο οποίος ψηφίστηκε πέρυσι με δικομματική υποστήριξη Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών στο Κογκρέσο, είχε σκοπό να αναζωογονήσει την ικανότητα κατασκευής τσιπ από πλευράς των ΗΠΑ. Αν και η Αμερική είναι παγκόσμιος ηγέτης στον σχεδιασμό τσιπ αιχμής, το μερίδιό της στην παγκόσμια παραγωγή ημιαγωγών έχει μειωθεί από το 37% το 1990 σε περίπου 12% σήμερα.

Δεδομένης της σημασίας τέτοιων τσιπ για την οικονομία και ειδικά για την εθνική ασφάλεια – το αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας χρειάζεται περίπου 1,9 δισεκατομμύρια από αυτά ετησίως – μια περισσότερο ή λιγότερο συνεκτική επιχειρηματολογία υπέρ της επιδότησης του κλάδου, πάντα βέβαια με σύνεση, θα ήταν – και είναι – ακαταμάχητη.

Γραφειοκρατία

Ωστόσο, το να κόβει κανείς απλώς επιταγές ποτέ δε γίνεται να είναι αρκετό. Η παραγωγή τσιπ στις ΗΠΑ εξακολουθεί να διαρκεί 25% περισσότερο και να κοστίζει σχεδόν 50% περισσότερο απ’ ό,τι στην Ασία. Θα χρειαστούν σημαντικές αλλαγές πολιτικής προκειμένου οι κατασκευαστές οι οποίοι εδρεύουν στις ΗΠΑ να είναι έστω και εξ αποστάσεως ανταγωνιστικοί. Όπως έχουν τα πράγματα, αντιμετωπίζουν τρία σοβαρά εμπόδια – και όλα τους έχουν ως πηγή από το αμερικανικό κράτος.

Το κυριότερο μεταξύ αυτών είναι η γραφειοκρατία. Από το 1990 έως το 2020, ο χρόνος που απαιτείται για την κατασκευή νέων εργοστασίων τσιπ (τα οποία ονομάζονται fabs) στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 38%. Οι άδειες τις οποίες προβλέπει ο Νόμος για τον Καθαρό Αέρα (Clean Air Act) μπορεί να χρειαστούν έως και 18 μήνες. Οι αναθεωρήσεις του Νόμου για την Εθνική Περιβαλλοντική Πολιτική χρειάζονται κατά μέσο όρο τεσσεράμισι χρόνια.

Μισή ντουζίνα άλλοι ομοσπονδιακοί νόμοι ενδέχεται να μπαίνουν στο παιχνίδι, μαζί με ατελείωτες πολιτειακές και τοπικές νομικές παραλλαγές. Σε κάθε βήμα, πρέπει να γίνεται διαβούλευση με μυριάδες φορείς και να εισακούγονται τοπικά/κομητειακά συμφέροντα.

Ωστόσο, η τεχνολογία δεν μένει ακίνητη όσο διαρκούν αυτά τα γραφειοκρατικά “πάρτι τσαγιού”. Τέτοιες καθυστερήσεις μόνον έξοδα προσθέτουν, αποθαρρύνουν τις ιδιωτικές επενδύσεις και εμποδίζουν τους κατασκευαστές των ΗΠΑ να ανταγωνίζονται σοβαρά τους ανταγωνιστές τους στο εξωτερικό.

Μια άλλη πρόκληση είναι ότι οι ΗΠΑ δεν διαθέτουν το απαραίτητο εργατικό δυναμικό γι’ αυτόν τον κλάδο, εν μέρει χάρη σε ένα αποτυχημένο σύστημα διαχείρισης της μετανάστευσης.

Μελέτη διαπίστωσε ότι μπορεί να χρειαστούν 300.000 περισσότεροι ειδικευμένοι εργάτες μόνο για την ολοκλήρωση έργων fab των ΗΠΑ τα οποία βρίσκονται σε εξέλιξη, πόσο μάλλον για νέα. Ωστόσο, ο αριθμός των φοιτητών των ΗΠΑ που ακολουθούν πανεπιστημιακές σπουδές στον τομέα αυτό είναι στάσιμος εδώ και 30 χρόνια.

Πολλοί ξένοι φοιτητές είναι εγγεγραμμένοι σε σχετικά προγράμματα σε ιδρύματα των ΗΠΑ, ωστόσο η τρέχουσα πολιτική καθιστά αδικαιολόγητα δύσκολο για εκείνους να παραμείνουν και να εργαστούν στη χώρα. Οι δυσκολίες και οι πιέσεις αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους: νέα εργοστάσια τα οποία σχεδιάζονται από την Intel και την Taiwan Semiconductor Manufacturing δυσκολεύονται να βρουν ειδικευμένους εργαζομένους.

“Κοινωνική ατζέντα” και εταιρείες

Ένα τελευταίο πεδίο ανησυχίας είναι η πολιτική κατάσταση. Οι εταιρείες οι οποίες ελπίζουν σε σημαντική χρηματοδότηση από την Chips Act πρέπει να συμμορφώνονται με μια σειρά από νέους κρατικούς κανόνες και συγκεκριμένες αρχές, που προορίζονται να ωφελούν τα εργατικά συνδικάτα, τη δημογραφική εξέλιξη, τους “εξουσιοδοτημένους κοινοτικούς εταίρους” και άλλα παρόμοια.

Θα πρέπει επίσης να είναι προετοιμασμένοι να προσφέρουν “επενδύσεις σε τοπικό επίπεδο”, έμμεσες “υπηρεσίες” στους εργαζόμενους, πρόσβαση σε “προσιτή, αξιόπιστη και υψηλής ποιότητας παιδική φροντίδα” και πολλά άλλα. Μπορεί κανείς να συζητήσει τα πλεονεκτήματα οποιουδήποτε από αυτούς τους στόχους. Το να φορτώνει ωστόσο ήδη μη ανταγωνιστικές επιχειρήσεις με νέο κόστος για την προώθηση εντελώς άσχετων κοινωνικών στόχων, το οποίο τις ακρωτηριάζει οικονομικά, είναι απλούστατα σε αντίθεση με τον δηλωμένο σκοπό του συγκεκριμένου νόμου.

Τα καλά νέα είναι ότι πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για επιλύσιμα προβλήματα. Γι’ αρχή: εκδώστε εξαιρέσεις “fast track” για τους κατασκευαστές τσιπ σχετικά με την ομοσπονδιακή περιβαλλοντική νομοθεσία – ή, ακόμη καλύτερα, τροποποιήστε τη νομοθεσία για να επιταχύνετε όλα αυτά τα έργα και να εμποδίσετε τις επιπόλαιες αγωγές. Αυξήστε τις βίζες για ειδικευμένους εργαζόμενους, δώστε προτεραιότητα στους αιτούντες με τις απαραίτητες ικανότητες – δεξιότητες και εξαιρέστε τους αλλοδαπούς πτυχιούχους με πτυχία προηγμένων επιστημών από το ανώτατο όριο για την κατανομή πράσινων καρτών στις ΗΠΑ. Περικόψτε τις δαπανηρές και αντιπαραγωγικές πλευρές οι οποίοι συνδέονται ως όροι με τη χρηματοδότηση του Chips Act και αποδεχτείτε ότι ο κατάλληλος χώρος για την εφαρμογή της “προοδευτικής κοινωνικής ατζέντας” είναι το Κογκρέσο και όχι η κάθε εταιρεία.

Η πρόκληση εδώ ξεπερνά κατά πολύ τους ημιαγωγούς. Οι λανθασμένες πολιτικές εμποδίζουν τις αμερικανικές φιλοδοξίες σε όλα τα μέτωπα. Εάν οι βουλευτές και γερουσιαστές θέλουν να λύσουν τα σχετικά προβλήματα – προκειμένου η παραγωγική μηχανή να πάρει επιτέλους μπροστά – δεν μπορούν απλώς να εγκρίνουν αφειδώς χρήματα. Πρέπει να κάνουν και τη σκληρή δουλειά την οποία απαιτεί η εθνική πρόοδος.