Η άκρα δεξιά επιστρέφει στην Ευρώπη

Το ακροδεξιό κόμμα υπό τον Γκέερτ Βίλντερς, με την πλατφόρμα του “Μαροκινοί καθάρματα”, την κατάργηση του ασύλου και το “Nexit”, ήταν ο αδιαμφισβήτητος νικητής των ολλανδικών βουλευτικών εκλογών. Το αντι-ισλαμικό Κόμμα της Ελευθερίας (PVV) ήρθε πρώτο για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία, μια νίκη που αντανακλά το εκρηκτικό μείγμα διχασμού και ριζοσπαστικοποίησης στον ευρύτερο πολιτικό χώρο της Δεξιάς.

Οι τάσεις υπήρχαν επί χρόνια και αποτελούσαν τον βασικότεροπολιτικό κίνδυνο και παράγοντα που περιέπλεκε την ολλανδική πολιτική σκηνή, και η κορύφωση ήλθε στην πρόωρη κάλπη της 22ας Νοεμβρίου με την Ακροδεξιά να κατακτά 37 από τις 150 έδρες του Κοινοβουλίου, υπερδιπλασιάζοντας τη δύναμή της σε σχέση με τις εκλογές του 2021 για να ορίσει την επομένη ημέρα έπειτα από 13 χρόνια και τέσσερις κυβερνητικούς συνασπισμούς υπό τον κεντροδεξιό πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε.

Ο χρόνος για την ανάλυση της ανόδου των ακροδεξιών δυνάμεων έχει παρέλθει. Οι ακροδεξιές δυνάμεις θεωρήθηκαν οι “πραγματικοί νικητές” των ευρωπαϊκών εκλογών λόγω της σημαντικής αύξησης της απήχησής τους. Οι ακροδεξιές δυνάμεις είναι πλέον κυριολεκτικά οι πραγματικοί νικητές των εκλογών στη γηραιά ήπειρο και έχουν περάσει τις πύλες της εξουσίας. Ήρθαν στην εξουσία στην Ιταλία, σχημάτισαν κυβέρνηση συνασπισμού στη Φινλανδία, ψήφισαν υπέρ της ανοχής στη Σουηδία, παρολίγο να καταστούν κυβερνητικοί εταίροι στην Ισπανία, κινήθηκαν επικίνδυνα κοντά στην προεδρία στη Γαλλία, εξίσου επικίνδυνα κοντά στην εξουσία στη Γερμανία και είναι “ακριβώς” στην Ουγγαρία εδώ και αρκετά χρόνια. στην εξουσία. Η Σλοβακία δεν στερείται , επίσης, υης δικής της προσήλωσης στον λαϊκισμό της Δεξιάς.

Είτε πρόκειται για “εξελιγμένες” εκδοχές της ακροδεξιάς είτε όχι, τα αφηγήματα των ακροδεξιών κομματικών φορέων βασίζονται κυρίως στη μεταναστευτική κρίση, την κρίση ακρίβειας και την ανασφάλεια στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Τρέφονται από τον θυμό και την απογοήτευση, ανατροφοδοτούν και χρησιμοποιούν τα κενά, τις αδυναμίες και τις αποτυχίες του πολιτικού συστήματος για να παρουσιαστούν ως η μαγική λύση. Τα μηνύματά τους είναι άλλοτε σαφή, άλλοτε σκόπιμα συγκεχυμένα και απευθύνονται σε όλα τα ακροατήρια. Ο ακροδεξιός λόγος ενισχύεται ή μετριάζεται ανάλογα με την περίσταση.

Αυτή είναι η συνταγή που ακολούθησε ο ίδιος ο Γκέερτ Βίλντερς στα τελευταία στάδια της προεκλογικής του εκστρατείας. Η λέξη-κλειδί είναι η “κανονικοποίηση”.

Η Τζόρτζια Μελόνι, που αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροδεξιά, έχει οικοδομήσει μεθοδικά μια πιο “ανεκτική” πολιτική πλατφόρμα βασισμένη σε μια “Ευρώπη των πατρίδων”, και τον Σεπτέμβριο του 2022 ανέλαβε την πρωθυπουργία της Ιταλίας σε μια κοινή κυβέρνηση με τα ακροδεξιά κόμματα Lega και Forza Italia. Και ενώ μπορεί να επέδειξαν “πραγματισμό” σε γενικές γραμμές, τα Αδέλφια της Ιταλίας εξακολουθούν να διατηρούν στο έμβλημά τους το νεοφασιστικό σύμβολο της τρίχρωμης φλόγας.

Ως πολιτική “κανονικότητα”, η Μαρίν Λεπέν ήταν ήδη η πρώτη που καθιέρωσε την ακροδεξιά στη Γαλλία. Χαρακτήρισε επίσης την απροσδόκητη νίκη του θερμά υποδεχόμενου Γκέερτ Βίλντερς ως “ένα είδος κανονικοποίησης” και δήλωσε ότι “όλο και περισσότερες χώρες στην καρδιά της ΕΕ αμφισβητούν τη λειτουργία της ΕΕ [και] “παίρνουμε τον έλεγχο” της μετανάστευσης, την οποία πολλοί Ευρωπαίοι πολίτες θεωρούν σήμερα μαζικά και εντελώς άναρχη”. Δήλωσε ότι αυτό δείχνει ότι “θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο”. Η Μαρίν Λεπέν έχει πλησιάσει δύο φορές την προεδρία, αλλά ο δρόμος της προς το Μέγαρο των Ηλυσίων εμποδίστηκε από τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του γαλλικού λαού και δεν είναι βέβαιο αν το ίδιο θα συμβεί και στις κάλπες του 2027.

Νωρίτερα, τον Ιούνιο του 2024, πρόκειται να στηθούν οι κάλπες για τις ευρωεκλογές. Κανείς δεν θα εκπλαγεί αν, την επομένη της κρίσιμης ψηφοφορίας, οι τίτλοι του διεθνούς Τύπου αναφέρουν ότι ο αριθμός των ακροδεξιών δυνάμεων θα προκαλέσει πολιτικό σεισμό. Είναι ιστορική ευθύνη των δημοκρατικών ηγετών από τα αριστερά έως τα δεξιά του πολιτικού φάσματος σε όλη την Ευρώπη να παρουσιάσουν συνεκτικές πολιτικές που να αντιμετωπίζουν πραγματικά τις ανησυχίες των ψηφοφόρων, να χτίσουν ένα διαχωριστικό τείχος απέναντι στην ακροδεξιά και να θέσουν τη δική τους ατζέντα.