Εκκλησιάζουσες: Στη δημοσιότητα οι μακέτες των κουστουμιών της παράστασης (pics)

Ξέρετε πώς σχεδιάζεται ένα θεατρικό κουστούμι; Όσα θέλετε να μάθετε για τα ενδύματα στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη.

Έχουμε αναφερθεί σε προγενέστερες αναρτήσεις για το μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός του καλοκαιριού που δεν είναι άλλο από τις «Εκκλησιάζουσες» που επιμελείται με πολύ μεράκι, αγάπη και κόπο (διασκευή & σκηνοθεσία) ο Αλέξανδρος Ρήγας. Η παράσταση ξεκινά στις 30 Ιουνίου με πρώτο σταθμό το Κατράκειο Νίκαιας και στη δεδομένη στιγμή άπαντες είναι σε οργασμό εργασιών.

Ένα εγχείρημα του μεγέθους αυτού, απαιτεί άψογη οργάνωση, άριστους ηθοποιούς, υπομονή, επιμονή αλλά και υπέροχα κουστούμια. Τα θεατρικά όμως ενδύματα δεν είναι παίξε – γέλασε. Γι΄ αυτό και η «γκουρού» του αντικειμένου Έβελυν Σιούπη δικαίως έχει την πρωτοκαθεδρία ως ενδυματολόγος.

Εμείς, έχουμε τη χαρά και την τιμή στο Pagenews.gr να προβάλουμε σε αποκλειστικότητα τις υπέροχες μακέτες που μάς παραχώρησε και βέβαια να μεταφέρουμε στους αναγνώστες μας μια γεύση για το σχεδιασμό τους. Είναι γνωστό πως το θέατρο και δη οι αρχαίες κωμωδίες και τραγωδίες είναι ένα βασικό κομμάτι του πολιτισμού. Στόχος άλλωστε είναι η μεταλαμπάδευση της κουλτούρας άλλων εποχών προσαρμοζόμενης στο σήμερα.

Βασικό λοιπόν κομμάτι του θεάτρου είναι η ενδυματολογία. Η ανάγκη για ένδυση ανάλογα της εποχής και το ρόλο του εκάστοτε ηθοποιού αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο στην απόδοση μιας παράστασης.

Η Έβελυν Σιούπη, για να σχεδιάσει τα εν λόγω κουστούμια βασίστηκε στις καλλιτεχνικές απεικονίσεις της εποχής, στην κουλτούρα και στα πρότυπα καλλωπισμού που επικρατούσαν στην Αρχαία Ελλάδα. Όμως, έκανε και τη δική της τσαχπινιά που τολμώ να πω πως είναι βασισμένη στο χιούμορ και την ευρηματικότητα της. Θα αποκαλύψω και ακούγεται για πρώτη φορά στα ΜΜΕ πως η Σοφία Μουτίδου θα εμφανιστεί μ’ ένα ασημένιο grande φόρεμα κι ένα κιονόκρανο στο κεφάλι. Επίσης θα εμφανιστεί κάπου εν τω μέσω της παράστασης ένας ηθοποιός με χρυσό κορσέ, έμπνευση της Έβελυν Σιούπη που ομοιάζει με αντίστοιχη δημιουργία του Yves Saint Laurent.

Γενικώς δηλαδή αν και είναι σαφές πως η έμπνευση των ρούχων βασίζεται στις ενδυματολογικές επιταγές της εποχής, θα δούμε και ρούχα λίγο «πειραγμένα» που θα κάνουν και την όλη ανατροπή, δίνοντας κάτι από τη φρεσκάδα του σήμερα. Μέσω των κουστουμιών που σχεδίασε συμβάλλει καθοριστικά στην προβολή του ρόλου που υποδύεται ο κάθε ηθοποιός. Σκοπός άλλωστε είναι να δώσει στο θεατή πληροφορίες για την ιδιότητα, το επάγγελμα και την κοινωνική τάξη του κάθε χαρακτήρα επί σκηνής.

Η ενδυματολογία εν γένει, είναι ο τρόπος έκφρασης και δημιουργίας ολοκληρωμένων χαρακτήρων προσαρμοζόμενες στην ηλικία, το σωματότυπο και την άνεση του ηθοποιού. Τα δε ενδύματα πρέπει να αναπνέουν, να είναι αντοχής, καλαίσθητα και να τονίζουν τα θετικά στοιχεία του κάθε ανθρώπου αποκρύπτοντας εντέχνως τα αρνητικά. Στην Αρχαία Ελλάδα όπως θα δείτε και στις μακέτες οι γυναίκες τύλιγαν ένα κομμάτι ύφασμα γύρω από το σώμα τους, το οποίο το συγκρατούσαν πάνω τους με όμορφες καρφίτσες- πόρπες. Πρόκειται μάλιστα για μια διαχρονική έμπνευση για τους ενδυματολόγους ανά τον κόσμο που τη συναντάμε ακόμα και σε νυφικές δημιουργίες αλλά και διεθνείς μόδιστρους.

Για την παράσταση «Εκκλησιάζουσες», σχεδιάστηκαν χιτώνες (δηλαδή ένα λευκό παραλληλόγραμμο επίμηκες ύφασμα). Στους ώμους τοποθετήθηκαν πόρπες. Όσον αφορά στα κοσμήματα στη μόδα οι γυναίκες αγαπούσαν τον έλικα. Φορούσαν επίσης περισφύρια ή χρυσάς πέδας πάνω από τους αστραγάλους, περιδέραια ή όρμους στον τράχηλο και στο στήθος και τέλος φορούσαν ελλόβια, ερματαή ενώτια ή ελικτήρας στα αυτιά (δηλαδή τα αντίστοιχα δικά μας σκουλαρίκια).

Στην εν λόγω παράσταση η όλη επιμέλεια των κοσμημάτων οφείλεται πάλι στην ταλαντούχα Έβελυν. Οι χιτώνες όπως θα δείτε, καλύπτουν ολόκληρο το κορμί ως τις παλάμες των χεριών. Άλλωστε οι άντρες εδώ παρουσιάζονται ως γυναίκες και πρέπει να καλύπτονται επίμαχα σημεία προσδίδοντας και τη ανάλογη άνεση και ασφάλεια επί σκηνής. Όπως άλλωστε διευκρίνισε η Έβελυν στα πλαίσια της κουβέντας μας, έδωσε μεγάλη σημασία στην ιδιότητα του κάθε ήρωα διευκολύνοντάς κάθε υποκριτή να υποδυθεί το γυναικείο ρόλο. Το θεατρικό κοστούμι των γυναικών απαρτίζεται από έναν ποδήρη χιτώνα, εξασφαλίζοντας ελευθερία κινήσεων και παραμερίζοντας τα μειονεκτήματα του κοινού χιτώνα που εξαιτίας της βαριάς του ύφανσης γλιστρά εύκολα από τους ώμους.

Πρόκειται γι’ ένα μεγαλόπρεπο ντύσιμο, που από ιστορικά γεγονότα πιθανόν να συνδέεται με τη διονυσιακή λατρεία. Τη γυναικεία φιλαρέσκεια διακωμώδησαν οι κωμωδιογράφοι της εποχής, όπως ο Αντιφάνης και αποδεικνύουν πως εμείς στην πραγματικότητα πατήσαμε στις εφευρέσεις της εποχής. Άλλωστε καλλυντικά, καθρέπτες, βαφές και σύνεργα κομμωτικής υπήρχαν στη διάθεση των Αθηναίων γυναικών που τα χρησιμοποιούσαν κατά κόρον. Διέθεταν καθρέπτες, πούδρες, σύνεργα μακιγιάζ, βαφές μαλλιών που αποτέλεσαν και τον πυρήνα για όσα απολαμβάνουμε σήμερα στο χώρο της κοσμετολογίας.

Όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες των μακετών οι γυναίκες της εποχής είχαν μακριά και πυκνά μαλλιά. Χαρακτηριστικό των εταίρων εθεωρείτο το βάψιμο των μαλλιών. Τα έπλεκαν σχεδιάζοντας βοστρύχους και πλεξούδες, και ύστερα τα έπιαναν με καρφίδες (τα δικά μας τσιμπιδάκια) και ταινίες.

Αργότερα άρχιζαν να τα χτενίζουν με ελαφρούς κυματισμούς ή να τα μαζεύουν σε κότσο και τα στερέωναν με δίχτυα και κορδέλες. Τις κομμώσεις τις επιμελούνταν σκλάβες οι οποίες είχαν κοντά μαλλιά και βέβαια χρησιμοποιούσαν και έλαια ενυδάτωσης και στυλιζαρίσματος από δαφνόλαδο. Ακόμα κι όσες είχαν ίσια μαλλιά, τα κατσάρωναν με μια στρογγυλή σιδερένια ή χάλκινη ράβδο που ονομαζόταν καλαμιστήρας.

Οι Αθηναίες έβαφαν τα μαλλιά τους ξανθά καθώς ήταν το αγαπημένο τους χρώμα, γι’ αυτό άλλωστε συναντάμε και το επάγγελμα της τριχοβάπτριας (δηλαδή του σημερινού βαφέα- colorist). Ένα ακόμα χρώμα της τότε μόδας ήταν και το κόκκινο. Για να κατασκευάσουν τις βαφές των μαλλιών χρησιμοποιούσαν εκχυλίσματα φυσικών και ορυκτών αλοιφών είτε σκέτα, είτε σε προσμίξεις. Η πιο γνωστή όμως βαφή περιείχε χένα αναμεμειγμένη με χρυσό.

Μέσα από προγενέστερες συζητήσεις που έχω κάνει με την Έβελυν Σιούπη ο ενδυματολόγος οφείλει να γνωρίζει την τεχνική του ελεύθερου και γραμμικού σχεδίου, τη χρήση χρώματος, τις τάσεις της κάθε εποχής και τις τεχνικές σκηνοθεσίας και φωτισμού. Επίσης, τα ρούχα δεν πρέπει να καπελώνουν το ρόλο και να τραβούν αποκλειστικά την προσοχή του θεατή. Όμως, επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεται με τον Αλέξανδρο Ρήγα και τους περισσότερους εκ των ηθοποιών υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη κι εκτίμηση, ελευθερία κινήσεων και αποφάσεων. Επίσης, γνωρίζει τα μέτρα, το σωματότυπο και τις «παραξενιές» του κάθε ηθοποιού.

Εμείς, ευχόμαστε κάθε επιτυχία. Μείνετε συντονισμένοι θα ακολουθήσουν ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις των αγαπημένων σας ηθοποιών.