Οι κρίσεις των τελευταίων ημερών και η επεκτατική λογική της Τουρκίας

Τρεις κρίσεις σε λιγότερες από δέκα ημέρες. Στον Έβρο, στα ανοικτά της Χίου, στον κυβερνοχώρο. Τρία γεγονότα που θα μπορούσε κανείς να τα αντιμετωπίσει ως «ανεξάρτητα μεμονωμένα» ή να τους προσδώσει συνωμοσιολογικά χαρακτηριστικά. Να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε το τελευταίο. Θα πρέπει, πάντως, να παραδεχτούμε ότι αν κάποιος ήθελε να τεστάρει τις αντιδράσεις μας, αυτό ακριβώς θα έκανε. Υπερβολική καχυποψία; Το παρελθόν μας διδάσκει ότι η αφέλεια και ο εφησυχασμός δεν μας βγήκαν σε καλό.

Πριν από όλα, έχουμε την άρνηση των ναυτικών του τουρκικού πλοίου να δεχτούν βοήθεια από τα ελληνικά μέσα διάσωσης στα ανοικτά της Χίου και τα όσα συνέβησαν μας θύμισαν σε έναν βαθμό τα Ίμια. Τα γεγονότα στον Έβρο, με την τουρκική στρατοφυλακή να «σπρώχνει» τους 91 «παράτυπους μετανάστες» στην περιοχή Μαράσια και προς την ελληνική πλευρά, ήταν μια επανάληψη του περιστατικού της «μικρής Μαρίας», χωρίς αυτή τη φορά να υπάρχει ο «φονικός» σκορπιός του Έβρου. Ίσως επειδή ο φονιάς σκορπιός έχει να εμφανιστεί στην περιοχή μερικές εκατοντάδες χρόνια, γεγονός που δεν είχαν εκτιμήσει δεόντως οι σεναριογράφοι του σήριαλ της μικρής Μαρίας.

Αναφορικά με την κυβερνοεπίθεση, τέλος,  μας είναι γνωστό πως ήταν αναγκαίοι μεγάλοι οικονομικοί πόροι και πως η όλη προσπάθεια είχε ως έδρα κάποια ξένη χώρα. Δεν έχουμε στη διάθεσή μας αποδείξεις για κάτι τέτοιο και θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Αρκεί κανείς να μπορεί να βρει το κίνητρο, καθώς είναι σίγουρο ότι δεν πετάει κάποιος 100, 200 ή 300 χιλιάδες ευρώ από το παράθυρο και για να κάνει την πλάκα του. Αυτό που μας καθιστά περισσότερο προσεκτικούς είναι ο χρόνος εμφάνισης του συμβάντος και η ταυτόχρονη εμφάνιση και άλλων περιστατικών.  Και τι ακριβώς κατάφεραν εκείνοι που επιτέθηκαν  στην τράπεζα θεμάτων; Αυτό που πέτυχαν και σε όλα τα άλλα. Μας τέσταραν! Αρκεί να σκεφθούμε πως την επόμενη φορά η κυβερνοεπίθεση μπορεί να έχει ως στόχο τα δίκτυα ύδρευσης της πατρίδας μας.

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά. Εμείς κυβερνιόμαστε – ελέω απλής αναλογικής – από μια υπηρεσιακή κυβέρνηση. Αίφνης, άρχισαν να εμφανίζονται σοβαρά προβλήματα. Και οι εξ Ανατολών μας γείτονες, το ξέρουμε καλά αυτά, επιχειρούσαν, διαχρονικά, χτυπήματα εναντίον της πατρίδας, όταν υπήρχαν κενά εξουσίας στον τόπο μας. Τόσες πολλές συμπτώσεις μαζεμένες είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να το αποδεχτούμε ή να το περάσουμε απαρατήρητο.

Έχει επισημανθεί κατ’ επανάληψη και στο παρελθόν. Η Άγκυρα έχει μια ορισμένη συλλογιστική, η οποία πολύ δύσκολα είναι δυνατό να αλλάξει. Η συλλογιστική αυτή επαναλαμβάνεται πιστά, αφού προσπαθεί να μάθει από τα σφάλματα και τις αβλεψίες μας. Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Θα είναι μια δύσκολη περίοδος αυτή που έρχεται. Η Χώρα έχει ανάγκη από μια ισχυρή κυβερνητική πλειοψηφία και από σταθερή βούληση να εξακολουθήσει η πολιτική που ασκήθηκε κατά την τελευταία τετραετία. Όπως η Άγκυρα δεν αλλάζει πολιτική κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες, το ίδιο πρέπει να ισχύει και για την Ελλάδα. Δουλειά τους και δουλειά μας.

Κι εάν  μας «πιέσουν» πολύ για να οδηγηθούμε σε διαπραγματεύσεις; Οι διαπραγματεύσεις και οι συζητήσεις δεν είναι επιζήμιες. Επιζήμιες είναι οι πολιτικές που κάποιος υποχωρεί πριν συζητήσει, ακυρώνοντας στην πράξη τον βασικό κανόνα των διαπραγματεύσεων: Πρέπει να έχεις ισχύ για να μπορείς να πεις την άποψή σου.