Πόκερ: Ο αλγόριθμος που άλλαξε για πάντα το παιχνίδι – Μπορούσε να προβλέψει 316 τετράκις εκατ. αποτελέσματα

Πόκερ: Η ελπίδα να βρεθούν οι μαθηματικοί κανόνες.

Στις αρχές Νοεμβρίου, στο καζίνο Rio του Λας Βέγκας, στο Amazon Room, περίπου 25 άντρες που φορούσαν φανελάκια και καπέλα του baseball, καθόντουσαν γύρω από τρία τραπέζια του πόκερ και έπαιζαν Texas Hold’ Em.

Πού και πού σταματούσαν κάποιοι περαστικοι για να δουν τι διαμείβεται. Αν τους παρατηρούσε κάποιος, θα νόμιζε ότι πρόκειται για τίποτα άσχετους ή άπειρους ή για ανθρώπους που δεν παίζουν για μεγάλα ποσά. Ήταν άνευροι, αδιάφοροι.

Αυτό που έβλεπαν οι περαστικοί ήταν το ξεκίνημα ενός τουρνουά με τίτλο World Series of Poker Super High Roller, με κάθε παίκτη να έχει ποντάρει 250.000 δολάρια. Ανάμεσα στους παίκτες ήταν ο Seth Davies, 33 ετών, πρώην παίκτης baseball σε κολλεγιακό επίπεδο, ο οποίος είχε μαζέψει μετά σχεδόν 2 εκατομμύρια δολάρια, έχοντας κερδίσει μάλιστα με το 6 και το 7 καρό στα χέρια του.

Ο ντίλερ είχε απλώσει έναν ρήγα, ένα 4 και ένα 5, όλα σπαθιά, κάτι που οδηγούσε τον Davies σε ήττα. Ο αντίπαλος του, Dan Smith, έπαιξε με τσεκάρισμα. Ο Davies πόνταρε. Ο Smith έκανε call

Το επόμενο χαρτί που γύρισε ήταν το 2 καρό. Έγινε πάλι η ίδια διαδικασία. Το 5ο χαρτί που άνοιξε ο ντίλερ ήταν το 2 σπαθί. Ο Davies ήλπιζε σε ένα 3 για να κάνει κέντα, αλλά τίποτα. Στο τραπέζι είχαν πονταριστεί ένα εκατομμύριο δολάρια σε μάρκες.

Με το τελευταίο δυάρι, υπήρχαν 4 σπαθιά στο τραπέζι. Αν ο Smith είχε έστω ένα σπαθί, είχε κάνει φλος. Ο Smith έκανε πάλι τσεκάρισμα όμως. Ο Davies άρχισε να σκέφτεται πως ο Smith δεν είχε σπαθί.

Μετά από ένα λεπτό σκέψης, ο Davies πήγε με μια all in μπλόφα. Αν ο Smith απαντούσε, θα είχε χάσει ο Davies τα 250.000 που ήταν το ποσό εισόδου για το τουρνουά. Ο Smith πάλεψε να διαβάσει το poker face του αντιπάλου του, αλλά δε μπόρεσε. Τελικά, πήγε πάσο και ο Davies πήρε τα σχεδόν 2 εκατομμύρια.

Το κυνήγι της τελειότητας στο πόκερ

Όταν ο Davies γύρισε εκείνο το βράδυ στο σπίτι του, μπήκε στο γραφείο του μπροστά στο γκαράζ, άνοιξε στονν υπολογιστή του το πρόγραμμα PioSolver και «έτρεξε» εκεί την παρτίδα. Το εργαλείο του είπε ότι έπραξε πολύ σωστά στο τελευταίο ποντάρισμα. Τη στιγμή που βγήκε το πρώτο δυάρι, θα έπρεπε να ποντάρει το 80% του ποσού και όχι το 50%, αλλά στο τέλος έπραξε σωστά που πήγε με τη μπλόφα των 1.7 εκατομμυρίων.

«Εκεί ένιωσα πολύ καλά. Ήταν μεγαλύτερη η ικανοποίηση και από την ίδια τη νίκη. Το να ξέρω ότι είχα κάνει τις σωστές κινήσεις», είπε αργότερα σε δηλώσεις του ο Davies. Το πόκερ έχει αλλάξει. Υπάρχουν προγράμματα που κάνουν diagnostics και σε προπονούν για κάθε πιθανό σενάριο. Ο Davies είχε νιώσει καλά με τον εαυτό του όχι γιατί πήρε τα λεφτά. Αλλά γιατί κινήθηκε άρτια στρατηγικά. Αν δεν το είχε κάνει, θα ήξερε πως είχε πάρει τεράστιο ρίσκο.

Αυτό που έκανε ο Davies ήταν το κυνήγι της τελειότητας στο πόκερ. Ένα κυνήγι που έχει ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’50, από τον μαθηματικό John von Neumann και τον οικονομολόγο Oskar Morgenster. Οι δυο τους συνεργάστηκαν για το βιβλίο Θεωρία Παιγνίων και Οικονομικής Συμπεριφοράς, με στόχο να διορθώσουν τις δομικές ανακρίβειες στον τομέα των οικονομικών.

«Ελπίζουμε να βρούμε τους μαθηματικά απόλυτους κανόνες που καθορίζουν την λογική συμπεριφορά του συμμετέχοντα σε μια κοινωνική οικονομία και να βγάλουμε απ΄αυτό τα γενικά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς».

Σύμφωνα με τους δύο θεωρητικούς της οικονομίας, η οικονομική ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα που μεγεθύνονται και στα οποία οι ατομικοί παίκτες διαγωνίζονται για να κάνουν όσο πιο χρήσιμο μπορούν τον καθημερινό τους μόχθο.

Το μοντέλο του von Neumann

Αυτή τους η προσδοκία τους έφερε στο να φτιάξουν ένα οικονομικό μοντέλο αποφάσεων και μετά μια θεωρία παιγνίων. Ο von Neumann απέρριψε όλα τα παιχνίδια ως ακατάλληλα για το μοντέλο που ήθελαν να φτιάξουν, με το σκάκι να είναι το χειρότερο.

«Στην αληθινή ζωή δε βλέπεις όλα τα πιόνια του αντιπάλου. Δεν έχεις όλες τις πληροφορίες. Η αληθινή ζωή έχει μπλόφα, έχει τακτική, έχει αποπλάνηση, έχει την απορία για το τι θα κάνει ο άλλος και τι θα θεωρήσει ο άλλος ότι θες να κάνεις. Και τα παιχνίδια στη δική μου θεωρία με αυτό καταπιάνονται».

Με αυτά τα λόγια ο Neumann φωτογράφιζε το πόκερ. Τρέχοντας λοιπόν την δική του εκδοχή του παιχνιδιού, με δύο παίκτες να έχουν τυχαίους αριθμούς στα χέρια τους και ζητώντας τους να κάνουν συγκεκριμένα πονταρίσματα, ανάλογα με το ποιος είχε μεγαλύτερο αριθμό, ο Neumann κατέληξε στη βάση μιας όψιμης στρατηγικής.

Οι παίκτες πρέπει να ποντάρουν υψηλά ποσά είτε έχουν το καλύτερο χέρι είτε τις περισσότερες περιπτώσεις κακού χεριού. Είχε μάλιστα βγάλει ένα ποσοστό κακών συνδυασμών χαρτιών που αντέχουν τη μπλόφα.

Αυτό το ποσοστό εξαρτιόταν φυσικά από το μέγαθος του πονταρίσματος σε σχέση με το μέγεθος του pot. Ο Neumann κατάφερε να δείξει πως με τη μπλόφα και με το call σε συγκεκριμένη συχνότητα, οι παίκτες θα έβγαιναν στη χειρότερη των περιπτώσεων ισόπαλοι, ακόμα κι αν εξηγούσαν την στρατηγική τους στους αντιπάλους. Κι αν οι αντίπαλοι τους είχαν μια στρατηγική λιγότερο από το τέλειο, τότε σίγουρα θα έχαναν.

Με πληροφορίες από New York Times